Strona Główna · Msze Św. i Nabożeństwa · Ogłoszenia parafialne · Termomodernizacja · Termomodernizacja 2 · Szukaj Marca 21 2023 02:22:02
Nawigacja
Informacja o Parafii
  Informacje Ogólne
  Historia Parafii
  Duszpasterze
  Siostry Zakonne
  Msze Św. i Nabożeństwa
  Poradnia rodzinna
  Skupienie dla narzeczonych
  Konferencje przedmałżeńskie
  Biblioteka

Ważniejsze Wydarzenia
  Światowe Dni Młodzieży 2016
  2014
  2013
  2012
  2011
  2010
  2009
  2008

Patron Parafii

Grupy Parafialne
  Akcja Katolicka
  Apostolat Modl.za Kapłanów
  Diakonia Modlitwy
  Domowy Kościół
  Grupa AA i klub "Ostoja"
  Krąg Biblijny "Anna"
  Krąg Biblijny "Józef"
  Krew Chrystusa
  Legion Maryi
  Lektorzy
  Ministranci
  MDM
  Neokatechumenat
  Oaza Dzieci Bożych
  Przyjaciele Oblubieńca
  Róża Różańcowa za Dzieci
  Różaniec za Rodziców
  Skauci Europy

Muzykowanie Parafialne

Życie Duchowe
  Duch Święty
  Eucharystia
  Rodzina
  Rozeznanie Duchowe
  Słowo Boże
  Posługa Uwalniania

Sakramenty i sakramentalia
  Chrzest Święty
  Bierzmowanie
  Eucharystia
  Sakrament pokuty
  Namaszczenie chorych
  Małżeństwo
  Pogrzeb

Msza Święta

Galeria Foto

Galeria Video

Galeria Audio

Polecamy

Redakcja

Archiwum

Msza - Ewangelia

LITURGIA SŁOWA - EWANGELIA

Jest ona szczytem liturgii słowa. W historii podkreślano ten fakt w różny sposób. Chociaż początkowo odczytywał ją lektor, to jednak bardzo wcześnie zarezerwowano jej czytanie dla diakona, prezbitera, a podczas niektórych uroczystości dla biskupa. I tak na przykład w Jerozolimie we wszystkie niedziele Ewangelię odczytywał biskup.


Na Zachodzie sam cesarz rzymski czytał Ewangelię w Święta Bożego Narodzenia. Diakon natomiast przed czytaniem całował stopę papieża, a ten wypowiadał nad nim specjalne błogosławieństwo: „Pan niech będzie w sercu twoim i na ustach twoich, byś godnie głosił Jego Ewangelię". Podobne błogosławieństwo jest udzielane również dzisiaj przez głównego celebransa (tymi samymi słowami z dodaniem: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego"), którego prosi o to diakon słowami: „Pobłogosław mnie ojcze". Zwyczaj ten pochodzi już z XI wieku. Dzisiaj, gdy kapłan sam odczytuje Ewangelię, wcześniej modli się w ciszy: „Wszechmogący Boże, oczyść serce i usta moje, abym godnie głosił Twoją świętą Ewangelię.


Ewangelię odczytywano z ambony (było to już wspomniane przy omawianiu czytań). Diakon, po otrzymaniu od celebransa błogosławieństwa, podchodził do ołtarza, na którym leżał Ewangeliarz (zwykle bogato zdobiony złotem i srebrem), całował go, unosił w górę i w procesji ze świecami i kadzielnicą udawał się na ambonę. Ten fragment Eucharystii również z biegiem lat stawał się coraz bardziej rozbudowany i uroczysty. Na przykład galijskiej procesji towarzyszył uroczysty śpiew, niesiono też siedem pochodni; na Wschodzie zapalano wszystkie światła w kościele; później zaś, w średniowieczu na czele procesji niesiono krzyż i sztandary.

Diakon, po dojściu na ambonę, pozdrawiał wiernych słowami: „Pan z wami", a następnie podawał tytuł Ewangelii, na który odpowiadano: „Chwała Tobie Chryste" (aklamacja ta powstała w VII wieku, w liturgii galijskiej, a następnie została przejęta przez liturgię rzymską). Od IX stulecia istnieje również zwyczaj znaczenia czoła znakiem krzyża, a od XI czoła, ust i klatki piersiowej oraz na księdze Ewangelii. Nawiązywano przez to do konieczności obrony przed szatanem, który porywa słowo z serca oraz do gotowości wyznawania wiary, nie wstydzenia się jej. Według innej interpretacji jest to przygotowanie wszystkich zmysłów do słuchania słów Ewangelii, uwierzenia sercem i wypełniania czynem (Sakramentarz z Saint-Denis, XI wiek).


Jak zostało to wspomniane wyżej, w procesji z Ewangelią niesiono kadzielnicę. Jednakże początkowo okadzano jedynie celebransa po przeczytaniu Ewangelii. Dopiero od XI wieku zaczęto okadzać również Ewangeliarz przed i po czytaniu. W krajach północnych, po zakończeniu czytania Ewangelii okadzano również zgromadzonych wiernych, którzy chcieli być „ogarnięci" pobłogosławionym dymem.


Czytanie Ewangelii od VII wieku rozpoczynano od słów: „In illo tempore" lub „In diebus illis" (lub podobnych) - czyli „W owym czasie".


Podczas odczytywania słów Ewangelii wierni stali zwróceni ku księdze (postawa stojąca symbolizuje trwanie przed Panem jako Jego słudzy). Zdejmowano także płaszcze i rękawiczki, odkładano broń oraz laski (dla ułatwienia uczestnictwa we Mszy rozdawano je osobom starszym, chorym i kobietom ciężarnym - nie było bowiem wówczas ławek w kościołach). Rycerze natomiast prezentowali broń dając tym samym wyraz swojej gotowości do bronienia Ewangelii.
Niektóre z dokumentów podają również obowiązujący do XIII wieku przepis, że Ewangelię należy słuchać z pochyloną głową i ze złożonymi dłońmi.


Po zakończeniu czytania, diakon mówił: „Ewangelia naszego Pana Jezusa Chrystusa", a wierni odpowiadali: „Chwała Tobie, Chryste" (Laudus Tibi Chryste).
Od X wieku po zakończeniu Ewangelii czytający w ciszy wypowiadał słowa „Niech słowa Ewangelii zgładzą nasze grzechy".

 

Akt zawierzenia naszej parafii i miasta Kraśnik Niepokalanemu Sercu Maryi Królowej Polski.

Losowa fotografia
Przetłumacz stronę

Logowanie
Nazwa Użytkownika

Hasło

Zapamiętaj mnie



Zapomniane hasło?